Sociale huisvesting: de visie van Liesbeth Homans

Huisvestingsmaatschappijen die sociale woningen bouwen en verhuren, moeten achterstallige huurgelden beter en efficiënter innen. Dat scheelt alvast een grote slok op de borrel, vermoedt N-VA-parlementslid Liesbeth Homans. 'Maar momenteel worden die daar niet toe aangezet. Integendeel.'  (De Standaard, 24 september 2011)

Sinds 1 januari 2013 is Liesbeth schepen van sociale zaken en in die nieuwe functie voorzitter van Woonhaven, met 18 000 woningen de grootste sociale huisvestingsmaatschappij van Vlaanderen. Probleem: er staan in Antwerpen nog meer dan 13 000 mensen op de wachtlijst voor een sociale woning.
Homans: Al die mensen op korte termijn aan een woning helpen is onmogelijk – dat laten de Antwerpse financiën niet toe. Waar het dus in de eerste plaats op aankomt is een rechtvaardiger verdeling van de beschikbare capaciteit. Niet iedereen die momenteel in een sociale woning leeft, heeft er ook echt recht op. Door meer controle en strenger optreden tegen fraude willen we daar paal en perk aan stellen. Op die manier kan er naar schatting al direct een 500-tal sociale woningen vrijkomen voor echte hulpbehoevenden.
Hoewel de gemiddelde huurprijs van een sociale woning in Antwerpen slechts 220 euro per maand is, blijkt er heel wat huurachterstand te bestaan. Alleen voor januari en februari van dit jaar bedroeg die al zo’n 925 000 euro. Maar daar blijft het niet bij: Woonhaven kan in totaal 1,8 miljoen euro aan huurinkomsten mislopen doordat wanbetalers van de aardbodem zijn verdwenen.
Homans – die zelf haar jeugd in een sociale woning doorbracht – toont begrip: Het zijn natuurlijk moeilijke tijden en er zijn ongetwijfeld heel wat schrijnende gevallen van mensen die daardoor hun huur niet op tijd kunnen betalen. Maar we mogen de ogen niet sluiten voor misbruik en voor manifeste onwil om te betalen.
Van groot belang in sociale woningcomplexen is ook de samenlevingsproblematiek. Zo is er het weerkerend probleem van sluikstort en vandalisme.
Homans: Om die reden moeten de huidige levenslange huurcontracten worden omgevormd naar 3-6-9-contracten zoals die ook op de privémarkt gelden. Mensen moeten beseffen dat ze hun woning kunnen verliezen als ze zich niet aan de regels houden. Alleen op die manier kan het leefbaar blijven voor iedereen.
(AT)